Koç Üniversitesi UNESCO Kürsüsü tarafından fonlanan bu proje, Türkiye’deki bakım emeği politikalarının bireylerin iş ve aile hayatı çatışmasını çözmede yetersiz kaldığı önermesinden yola çıkmış ve Türkiye için alternatif bir Erken Çocukluk Eğitimi ve Bakımı modelinin geliştirilmesine katkıda bulunmayı hedeflemiştir.

Birleşmiş milletler tarafından yayımlanan 17 Sürdürülebilir Kalkınma Hedefinden dördüncüsü olan Nitelikli Eğitim’in alt amacı olan erken çocukluk eğitimi ve bakımı, sadece çocukların kişisel gelişimi ve refahı için değil, toplumsal cinsiyet eşitliği, sosyo-ekonomik eşitlik, sosyal adalet, istihdam edilebilirlik, kadın istihdamı ve ekonomik büyüme için de büyük bir önem arz etmektedir. Bu sebeple, EÇEB’in önemi birçok Ekonomik İş Birliği ve Kalkınma Teşkilatı (OECD), ve Avrupa Birliği (AB) üyesi ülkelerde tereddütsüz bir şekilde kabul edilmiş ve kurumsal Erken Çocukluk Eğitimi ve Bakımı hizmetlerinden yararlanma oranları gittikçe artmaktadır. Ancak, daha önce yapılan araştırmalar, Türkiye’nin hem AB hem de OECD ülkeleri arasında en düşük kurumsal Erken Çocukluk Eğitimi ve Bakımı hizmetlerinden yararlanma oranına sahip olduğunu ileri sürmüştür. Bu durumun ardında hem sosyo-ekonomik hem de sosyo-kültürel nedenler bulunmaktadır. Bu bağlamda, bu proje kapsamında öncelikle ailelerin EÇEB pratiklerini yönlendiren karar mekanizmalarını araştıracak sonrasında ise Türkiye’de kadın istihdamının en büyük engeli olan bakım sorunun çözümüne katkıda bulunmak amacıyla alternatif bir Erken Çocukluk Eğitimi ve Bakımı modeli oluşturulacaktır.

Örneklemini Türkiye genelinin oluşturduğu ve disiplinlerarası bir yaklaşım benimsemiş olan bu projenin özgün değeri hem ulusal hem de uluslararası literatürde bugüne kadar gözardı edilmiş bir konuya değinerek akademik bilgi birikimine katkı sağlaması ve üniversite, kamu ve sivil toplum arasındaki iş birliğini güçlendiriyor olmasıdır.